Είναι πολύ θυμωμένος ο κόσμος. Ειδικά στην Αθήνα.
Όταν πλησιάζεις απο την εθνική οδό, λες και υπάρχει ένα αρνητικό νέφος, σκοτεινό απο πάνω της. Θολώνει του κόσμου τα μυαλά. Το βλέπω κάθε φορά που έρχομαι απο το βουνό που ζω εδώ κι ενα εξάμηνο. Εκεί οι άνθρωποι λένε καλημέρα όταν συναντιούνται κι ας μην γνωρίζονται. Βέβαια είναι πολύ λιγότεροι απο την Αθήνα όπου στοιβάζονται πάνω και δίπλα στον άλλο θέλοντας και μη, ενοχλώντας τον. Παραδοσιακά δεν ήμασταν κι ο πιο ευγενικός λαός βέβαια (το θυμάμαι απο τα 80’ς π.χ. που αν κάποιος ήθελε να περάσει μέσα στο λεωφορείο προτιμούσε να σε ακουμπήσει σπρώχνοντας, παρα να πει συγγνώμη να περάσω.)
Τώρα όμως έχει παραγίνει. Με το που πλησιάζω την Αθήνα οι οδηγοί γίνονται πιο επιθετικοί, πιο παράλογοι. Είναι σαν να οδηγούν επιβάλλοντας τον τσαμπουκά τους παρά κατα συνθήκη. Ζούγκλα style. Ο νόμος του τολμηρού, μεγαλύτερου. Θυμωμένοι, συνοφρυωμένοι. Σαν να γνωρίζουν πως δεν ισχύει ο ΚΟΚ και πρέπει να επιβληθούν για να πάνε στη δουλειά τους.Είναι επικίνδυνα πολύ να οδηγείς στην Αθήνα.
Σιγά το νέο θα μου πείτε.
Ερώτηση: και τι νομίζετε πως κάνουν αυτοί οι οδηγοί όταν φτάσουν στη δουλειά τους ή στο σπίτι τους; Μεταμορφώνονται μήπως σε αξιαγάπητο και τρυφερό σύντροφο, πατέρα, μητέρα, συνεργάτη, δάσκαλο, επαγγελματία μήπως;
Χτες ο μεταφορέας που είχα κλείσει να μετακομίσω τα τελευταία μου πράγματα, όταν τον ΡΩΤΗΣΑ (όχι έβρισα) σε χαμηλό τόνο, “γιατί δεν φέρατε ανυψωτικό μηχάνημα που είχαμε συνεννοηθεί”, μετά απο δυο ατάκες “ποιος το είπε” και “πανε συνεννοήσου με την κυρα-τετοια που μιλήσατε”, σηκώθηκε κι έφυγε τσαντισμένος, αφήνοντας μας σύξυλους με τα πακέτα και τα έπιπλα αμανάτι. Που βρέθηκε τόσος θυμός; Σε μια απλή επαγγελματική συναλλαγή, συμφωνημένη.
Ανοίγεις την πόρτα της πολυκατοικίας σου στην Κυψέλη να πας στον φούρνο και αντικρίζεις οχετό αρνητικών συνθημάτων στους τοίχους. Πολεμικές κραυγές, μίσους. Έχουν εχθρούς και ζουν ανάμεσα μας. Haters και θυμωμένοι. Περπατάς, τα διαβάζεις αναπόφευκτα και σε γεμίζουν αρνητική ενέργεια. Κάποια στιγμή μάλιστα έκανα ένα μικρό φωτογραφικό αρχείο με τις μουντζούρες στους τοίχους της γειτονιάς.
Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει μέσα στα σπίτια. Και δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις που βλέπουμε στις “ειδήσεις” με κάποιο τετελεσμένο αλλά στην καθημερινότητα. Αυτός/η που αντιμετωπίζει μια τέτοια εχθρική κοινωνία στη δουλειά και τις συναλλαγές του, αν έχει και κάποια ανασφάλεια σαν χαρακτήρας, χαρά σε αυτούς που τους περιμένουν σπίτι! Σύντροφοι και οικογένεια.
Θα είχε ενδιαφέρον πέρα απο την περιστασιακή προσοχή των ρεπορτάζ του… τρόμου, να δημοσιεύονταν κάποια επίσημα στατιστικά στοιχεία χωρισμών, διαζυγίων αλλά και οδικών ατυχημάτων, (όχι μόνο θανατηφόρων… γιατί για την διάθεση σου, δεν το λες και καθημερινότητα να τρακάρεις, να σπάσεις το πόδι σου) να βλέπαμε διαχρονικά την ψυχολογική κατάσταση της κοινωνίας της Αθήνας. Και λέω Αθήνας γιατί εκεί είναι 4 εκατομμύρια δύστροποι γείτονες και η κατάσταση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Λίγο πολύ ξέρουμε πως μπορεί να μπει μια τάξη στους δρόμους, αν έχουμε ταξιδέψει στην Ευρώπη και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες και λύσεις μιας και δεν περνάει απο το χέρι μου να κάνω κάτι. Είναι όμως προφανές.
Αλλά υπάρχει πολύς θυμός. Δεν ξέρω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η περίοδος covid αλλά υποψιάζομαι πως κάποια χρόνια αργότερα θα είναι case study για τις σοβαρές επιπτώσεις της πανδημίας στην κοινωνία πέρα απο τις βιολογικές. Αν δεν έχουμε φαγωθεί εν τω μεταξύ.
Όπως είπα και πριν με το που βγαίνεις απο την Αττική το αρνητικό νέφος αραιώνει και χάνεται. Ευτυχώς που υπάρχει και η υπόλοιπη Ελλάδα. Και το λέω ως βέρος Αθηναίος που το βιώνει κάθε φορά που την επισκέπτεται.
