Πέρσι (το 2008) είπαν ότι άκουσαν 1.300 τραγούδια και μέσα σε 5 μέρες κατάφεραν να διαλέξουν τα 16 καλύτερα τραγούδια συνθετικά, ερμηνευτικά και στιχουργικά.
Πώς μπορεί μια κριτική επιτροπή να ακούσει μέσα σε 5 μέρες 1.300 τραγούδια διάρκειας περίπου 4 λεπτών το καθένα, συνολικής διάρκειας 5.200 λεπτών, δηλαδή συνολικής διάρκειας 11 ημερόνυχτων;
…Έγραψε κάποιος μουσικός για την Eurovision.
Ίσως είναι έτσι όπως τα λες τα πράγματα και ίσως να είναι κάπου εκεί κοντά. Ίσως να πρόκειται για κλίκα. Καί ίσως να μην ακούνε καν όλα τα κομμάτια που λαμβάνουν. (Αυτό δεν το πιστεύω καθώς έτυχε να συνεργαστώ παλαιότερα στο ραδιόφωνο με τους περισσότερους.)
Αλλά αυτός της Θεσ/νίκης και η Eurovision (όταν το επιτρέπουν) είναι οι μόνοι ανοιχτοί διαγωνισμοί με κάποιο κύρος. Μέσα στα περσινά τραγούδια δεν υπήρχαν και διαγωνιζόμενοι εκτός κλίκας; Θα σου το απαντήσουν και μέλη του Noiz που συμμετείχαν. Αρα κάτι γίνεται. Αλλο αν εσένα δεν σου αρέσουν τα τραγούδια. Σε κάποιους άλλους αρέσουν.
Θα σου πω εγώ σαν πρώην διευθυντής μεγάλων ραδιοσταθμών της Αθήνας, (Nitro, Lampsi, Capital, κ.α.) το πως άκουγα τα νέα τραγούδια.
Έπαιρνα μια στίβα CD όταν είχα μια ώρα ελεύθερη από την υπόλοιπη ρουτίνα και άκουγα το πρώτο λεπτό από το καθένα τραγούδι.
Δίκιο έχεις. Δεν μπορείς να τ’ ακούσεις όλα από την αρχή ως το τέλος. Και μάλιστα επαναληπτικά… Αν είναι να υπάρχει κάτι ενδιαφέρον ή πρωτότυπο σε ένα τραγούδι 3 λεπτών, θα πρέπει να φανεί στο πρώτο λεπτό. Και τότε θα τ΄ακούσεις και 2 και 3 φορές.
Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι όταν ασχολείσαι με την μουσική σαν επάγγελμα αποκτάς και “αυτί” γι αυτό που ψάχνεις. Πολλές φορές οι επαγγελματίες πέφτουν στην παγίδα να διαλέγουν αυτό που ξέρουν ή νομίζουν ότι ξέρουν ή “αυτό που αρέσει στον κόσμο”.
Αλλά όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Όταν λαμβάνεις μέρος σε διαγωνισμούς αυτές οι παράμετροι πρέπει να είναι δεδομένες. Δηλαδή: Τα τραγούδια για διαγωνισμούς πρέπει να γράφονται λαμβάνοντας υπ’όψη ότι πρέπει να δείξουν τι ακολουθεί μέσα στο πρώτο λεπτό. Ο κριτής μπορεί να μη πάει παρακάτω.
Εσύ είσαι outsider και έχεις λιγότερες πιθανότητες να περάσεις από τους χαϊδεμένους της δισκογραφίας. Ότι ζείς στην Ελλάδα, λαμβάνεις μέρος σε ελληνικό διαγωνισμό με τις όποιες ατέλειες και ερασιτεχνισμούς αυτό συνεπάγεται. Αν λοιπόν δεν είσαι διατεθειμένος να δεχτείς μύγα στο σπαθί σου, ούτε να βάλεις νερό στο κρασί σου για μια ευκαιρία να σε ακούσει αρκετός κόσμος από την τηλεόραση, κάτσε σπίτι σου και άσε όποιον τολμά να δοκιμάσει την τύχη του (περι αυτού πρόκειται). Στο κάτω – κάτω… τι είχε… τι έχασε;
14 Μαρτίου 2009
